***************************************
(13)ตะลอนภาคใต้...กับนาย JIMBO
เพลิดเพลินอุรา
***************************************
วันรุ่งขึ้นเริ่มงานวันแรก
ฐานะบัดดี้ ของ เอลี่ เราวางแผนดังนี้ แวะไซท์ที่เทพา
จากนั้นตรงดิ่งเข้าไซท์ที่มีปัญหา ที่
ปัตตานี แล้ว ไปจบที่ อ.ยะหริ่ง
อุปกรณ์หากิน ที่เตรียมไป ท้ายรถ มีตู้เบส ของโทรศัพท์มือถือ รูปร่างเหมือน
สเตอริโอแยกชิ้นตามบ้านนั่นแหละ ใช้เสียบเข้าไปทั้งเครื่องมีสล๊อตที่ตูด
อัดไปปุ๊ปใช้ได้เลย ในรถผมมี สิบกว่าตัว
เอลี่....ราคาเท่าไหร่ต่อ1 ตัว
มันบอกว่า 300,000 บาท ผมบอกมันว่าหายไปซวยเลย นี่แบกทรัพย์สิน 3 ล้านก่า
ในรถ
นี่ถ้ารถเกิดอุบัติเหตุไทยมุงมาเจอ เอาไปขายอย่างมากได้ 500 บาทต่อตัว
แต่เราต้องมานั่งเก็กซิม ถึง 3 ล้าน
เอางี้ดีก่านะเอลี่
ผมบอกมันว่า.....เอาไว้ในรถสัก 1 เท่าตัวของจำนวนไซท์งานที่เราจะไปซ่อมดีก่าเนอะ
เอลี่พยัก
หน้าบอกว่ากู๊ดไอเดีย ไม่หนักรถด้วย ไม่ต้องรับผิดชอบมาก
อุปกรณ์ต่อไป พวกเครืองมือช่าง อีเลคโทรนิคส์ ที่ขาดไม่ได้ เซฟตี้เบลท์
ที่ใช้ปีนเสานะ ผมเอามาตรวจดู อะใช้ได้
เราใช้อย่างดี
ตรงขอสับเกี่ยวคล่องดีแข็งแรงไม่เหมือนของพวกปีนเสาไฟแรงสูง สนิมคลั่ก
รัดแบบเซฟชั้นเดียว
เฮ้อ... คุณภาพชีวิต ช่างไทยช่างต่ำจริงๆ คุณภาพผิดกันมาก
ผมถามเอลีว่า เบลท์เส้นเท่าไหร่มันตอบว่า หมื่นกว่าบาท
แล้วแบบของคนไทยใช้ละ อ๋อ ...มันหัวเราะบอกว่าพัน
กว่าบาท อย่างหรูแล้ว
ปีนเสาบางที่สูง 60-70เมตร เค้าเรียกว่าเสาสกาย ที่เป็นเสาผอมๆคนปีนห้อยอยู่ข้างนอก
ส่วนเสาสีขาใหญ่ๆไม่เท่าไหร่ เค้าเรียกว่าเสาเซลฟ์ อันตราย แต่อุปกรณ์เซฟไลฟ์
กระจอกจริงๆ ผมนึกใจการ
ไฟฟ้ามันขึ้นค่าไฟดีจริงๆ แต่
ค่าคุณภาพชีวิตลดลงทุกวัน
Lap top ขาดไม่ได้ ทีมของเราใช้ ของ IBM รุ่นรถถัง
ทนมือทนเท้าดีนัก เอาไว้ทำคอนฟิกซ์เบสมือถือ แล้วก็
โทรศัพท์มือถือ
คนละสองเครื่อง ตอนนั้นผมกับ เอลี่ใช้ประจำคือค่าย เอไอเอส เพราะเราวางเบสให้เค้า
ส่วน
เครื่องสำรองใช้ของดีแทค เพราะเวลาเราวางเบส หรือซ่อมไซท์ เอไอเอส
เราไม่สามารถใช้สัญญาน เอไอเอส ได้
ต้องใช้ค่ายอื่นโทร อีกอย่างโทรศัพท์ที่ใช้
เราใช้โนเกีย กับโมโตเท่านั้น สมัยก่อนมีมีร จีพีเอส เราจะโหลด
โปรแกรมการจับสัญญาณเบสมือถือ ในละแวกใกล้เคียง มันจะบอกว่า ไป ซ้ายขวา
ห่างกับเบส กี่ เมตร กี่กิโล มะ
ลืมอีกตัวคืออุปกรณ์หูฟังขาดไม่ได้
ไว้เสียบที่เบส ลองพูดและฟังดู ไอ้เจ้าหูฟังนี่แหละตัวดี อิอิ ดีอย่างไร
เดวมา
เล่าให้ฟังคราหน้า
อุปกรณ์ครบ Let’s go ไปโลด มุ่งสู่เทพาเลยครับ
ถึงไซท์ปุ๊บ เรามีกุญแจพวงเบ้อเริ่ม อ๋อ...กุญแจ เปิดตู้นะ เปิด
เข้าไป
แอร์เย็นเจี๊ยบเลย ข้างในสะอาดนอนได้สบาย
เข้าไปข้างในแล้วผมล๊อคประตูเพราะสถานการณ์ภาคใต้ไม่
ค่อยหน้าไว้วางใจสักเท่าไหร่
นั่งทำงานเซทระบบพักนึงผมบอกเอลี่ว่าจะออกไปเดินดูรอบๆเก็บข้อมูล
ผมบอกให้มันล๊อคตู้ ถ้าผมมา จะโทรฯ
ไปหา มันบอกผมว่า ระวังตนเองด้วย
ผมบอกว่าไม่ต้องห่วง ผมเอาตัวรอดได้ ยู นะดูแลตนเอง ถ้าไอ
ไม่โทรให้
เปิดตู้อย่าเปิด ต่อให้ไฟไหม้ก็ตาม ยูอยู่กับไอ ไม่ต้องห่วง
สามจังหวัดชายแดนภาคใต้ ไอรับรองความปลอดภัยให้
ผมออกไปเดินดูภายนอก
เสายึดแข็งแรงดี รั้วใหญ่รอบมีกุญแจล๊อค แน่นหนา ข้อสำคัญวงจรปิด ขาดไม่ได้
ชาวบ้านที่ผ่านไปมามองเราเป็นตัวตลก มองแปลกๆ ถ้าเป็นหญิงผมทำเป็นมองไม่เห็น
เดี๋ยวมีปัญหา ถ้าเป็นชาย
ผมยิ้มให้ แล้วตระโกนคำว่า อัซซาลามุอาลัยกุม กีกานอร์
เค้าก็ตอบกลับมาว่า ว่าอาลัยกุมมุซสลาม กาเละ
ผมแปลให้ฟังนะครับ
อัซซาลามุอาลัยกุม หมายความว่า ขอความสันติสุขจงมีแด่ท่าน กีกานอร์
มาจากรากศัพท์
เดิมของมาเลย์ กี มาจากคำว่า ปริกี แต่ภาษาพื้นเมืองเค้า พูดสั้นๆ
นะครับ ประโยคเต็มคือ ปริกีมานอร์ แปลว่า ไป
มานอร์ แปลว่าที่ไหน รวม แปลว่า
ไปไหนครับ สรุปว่า ผมทักทายเค้าแปลเป็นไทยว่า ขอความสันติสุขจงมีแด่
ท่าน ไปไหน
ครับ
ส่วนที่เค้าตอบ ว่าอาลัยกุมมุซซาลาม เป็นภาษาอาหรับ ว่า แปลว่าและ
แล้วคำว่า กาเละ มาจาก รากศัพท์มาเลย์
เช่นกัน คำว่า บาเละ แปลว่ากลับบ้าน
สรุปเค้าตอบมมาว่า และขอให้ความสันติสุขจงกลับคืนแด่ท่านเช่นกัน กลับ
บ้าน จร้า
อิอิ จร้านะภาษาไทยผมเติมเอง
บางคนผมทักเค้าก็ไม่เข้าใจ เพราะว่าคนใต้
ที่นอกจากสามจังหวัดภาคใต้ จะใช้ภาษาไทยใต้ พูดทองแดง ไม่พูด
มาลายู
ส่วนคนสามจังหวัดจะพูดมาลายูกับภาษาไทยกลางไม่พูดไทยใต้ เพราะฉะนั้นผมมาทักทาย
อาหรับ เค้า
เข้าใจ แต่ทักทาย มาลายูจึงไม่เข้าใจ เทพา เป็นอำเภอหนึ่งของ
สงขลานะครับ
อยู่ตรงนั้น ชม กว่า เอลี่มันทำคอนฟิกซ์ไป
ผมทำงานมวลชนสัมพันธ์ไป ได้ผลแหะ ถามว่าได้ผลอย่างไร พอออก
จากไซท์ที่นั่น
ผมพาเอลี่ ไปกินข้าว ไม่ใช่ร้านใหญ่โตอะไร ร้านแถวนั้นแหละร้านกระต๊อบชาวบ้าน
ผมจอดรถ
พรืด ทันใด
กะนิ กะ...แปลว่าพี่สาว มีไรกินมั่งละ เค้าชี้ให้ดู
ผมบอกว่าหิวจังเลยทำงานแถวนี้ดีเนอะ หาของกินมุสลิมง่าย
ว่า
แล้วก็อัซซาลามุอาลัยกุม ต่อ คริ คริ ไม่ลืมครับ สร้างเกราะให้ตนเองก่อน
กะ...แกบอกว่ามาซะไกลเชียวมาทำอะไร ผมบอกว่าเป็นพนักงาน ของบริษัทฯ
โทรศัพท์ นี้แหละ มาซ่อมเสานะ
กะแกพยักหน้า ผมยิ้มให้ แล้วบอกว่าอาหารน่ากินจัง
ร้านเล็กๆแต่อุดมด้วยคุณภาพ ท่าทางหรอย จังฮู้ กะ แกตัก
แกงไป
ยิ้มแก้มบานเท่ากระด้ง มาอยู่นี้นานไหม กะ แกถาม ผมบอกว่า ไม่รู้หรอกเอาแน่ไม่ได้
สงสัยหลักปีมั้ง ผม
ตอบ อย่างไรผมแวะมาแถวนี้ผมจะมาอุดหนุน กะ บ่อยๆๆไม่ต้องห่วง
ว่าแล้วผมกะเอลีก็เขมือบข้าวกัน
เอลี่...มันถามผมว่าพูดอะไร ผมเล่าให้ฟัง
มันพยักหน้าผมสอนมันว่า เกราะที่ดีของมนุษย์ยู จำไว้ 5 ข้อ
ยูไปไหน
ทั่วโลกต่อให้ดินแดนสงครามด้วยยูจะปลอดภัย มันถามว่าอะไรหรือ
-
หัวใจไง
- ยิ้มไงละ
- ยกมือสวัสดี หรือทักทายตามประเพณีท้องถิ่น
-
ให้เกียรติเค้า รับฟังเค้า
- รู้จักการให้
ที่มันมีปัญหาเพราะเราคิดว่า
เค้าบ้าน ป่าเมืองเถื่อน คิดว่าเค้าเป็นใครไม่รู้ เราหรูเริด คิดอย่างนั้น
ตายสถานเดียว
ไม่มีใครเค้าอยากปกป้องยูหรอก เข้าใจ๋
เอลี่
หม่ำข้าวเสร็จไปต่อที่ไซท์หนองจิก แดนมีปังหา ผมเอาเอลี่
ปล่อยไว้ที่ไซท์ตามเดิม ล๊อคประตู ห้ามออกจนกว่าจะ
มีโทรศัพท์เข้ามา ผมเตรียมขนม
นมเนย น้ำให้เอลี่พร้อม แล้วก็ชิ่ง......ชิ่ง ไปไหน ไปบ้านดองกันนะ อิอิ
จาบอก
ให้แถวนั้นผมนะวิ่งเล่น ตอนปิดเทอม ปิดเทอมทีก็มาเที่ยว น้ำในคลองตุยง
ผมโดดเล่นจนไอ้ตะโขง มันว่ายหนีไป
หมด
ผมไปหาข่าวว่าชาวบ้านจะติดใจกะต่างชาติหน้าอีสานหรือไม่ พี่จิม
...บอกให้ฟังว่า คนฟิลิปปินส์ เวลาเดิน ปนกะ
พี่น้องอีสานเราแยกไม่ออกทีเดวเชว
ปรากฎว่าทุกคนโอเค แระ ทาง บอสัท ต้นสังกัดที่ฟิลิปปินส์ ส่งเงินมาช่วย
ญาติ
ผู้เสียชีวิต ศพละ 2 แสน แล้วผมมาคอยดูแลเค้า ไปบ้านคนตาย ไปทักทายเค้านะ
สบายไปเอลี่ งานนี้ บริษัท
เอเยนซี่ผมก็หน้าบานเท่ากระด้งเช่นกัน
ผมตะลอนไปทุกไซท์ผมก็ใช้วิธีนี้น้านแหละล้อมรั้ว ด้วยคน ด้วยหัวใจ ยึดหลัก 5 ประการ
ผมทำอย่างนี้ได้ 7 วัน
ชาวบ้านเริ่มทราบแล้วว่า หลาน ตาแบลาห์บากอ
มาสถิตย์ที่ภาคใต้ แบลาห์บากอ คือครายมีบทบาทสำคัญเช่นไร
คงต้องเล่าใน
ปีหน้าอิอิ เพราะเป็นช่วงที่พี่จิม ....และครอบครัวทำงานเพื่อสังคม
ประสานความเข้าใจ ปลุก
จิตสำนึกคนมุสลิมภาคใต้ให้รักในความเป็นชาติไทย
ทำมานานมากกว่า 3 ชั่วคน วันหยุด วันนี้วันอาทิตย์ จริงๆก็
ไม่ใช่วันหยุด หรอก
ทำงานแบบผมไม่มีวันหยุดแล้วแต่สถานการณ์ ไม่มีงานนะ มากกว่า ผมบอกเอลี่ว่า
จะพาไปรู้จักกับคนท้องที่
สัปดาห์ละสองหมู่บ้าน
คนเหล่านี้เค้านับถือครอบครัวผมขนาดที่ว่าประกาศเลยว่า
ถ้าผมและครอบครัวมีบาดแผล
จากคนที่นั่นทำร้าย แม้นรอยแมวข่วน
มีสวย
ก่อนเดินทางผมชวนเอลี่ ไปซื้อผลไม้ ซื้อขนม
เพื่อไปแจกเด็กๆตามหมู่บ้าน ซื้อฟุตบอล ที่ตลาดกิมหยง ซื้อไป
สามลูก
ขนกันพะรุงพะรัง สนุกเจงๆ ที่แรกที่จะไป ไม่ซีเรียสอะไรมากมาย
หมู่บ้านสกอร์ม ที่มีปัญหาท่อแก๊สไทยมาเลย์ทุกวันนี้
บ้านญาติและเพื่อนกันตอนมันมาเรียน กทม มาอาศัยนอนที่
บ้านผม
บ้านมันอยู่ริมชายหาด ตรงโค้งตัว S สาย ริมทะเล
บ้านมันมีอาชีพรับซื้อน้ำยางกับประมง
เฮ้ย....ไอ้ ณี คิดถึงละเพื่อน
ผมโดดกอดมัน ตบหลังผลั้วะ มันบอกว่าเมิงมาได้อย่างไรละ ผมก็เล่าเรื่องให้มันฟัง
มันพยักหน้าแล้วถามผมว่าอยู่อีกนานไหม ผมบอกไม่รู้แต่น่าจะนาน มันบอกว่าเออดี
มรึงอยู่นานๆเดวข้าฯขอเมีย
ให้ ไอ้เปรตนี่มันชอบอย่างนี้แระ คนภาคใต้
ส่วนใหญ่รักผมและครอบครัวผม พยายามจะยกลูกสาวให้นะ
เพราะ
ผมเคยไปช่วยเค้าพัฒนาในสมัยก่อนที่จะทำปลาทูอีก
เค้าอยากให้ผมอยู่พัฒนาหมู่บ้านเค้านะ เลยคิดผูกด้วยการหา
เมียให้
อิอิ
ไอ้บ้า กรูมาทำงานไม่ได้มาหาเมียโว้ย ผมบอกมัน
แล้วผมก็แนะนำเอลี่ให้มันรู้จัก มันเช็คแฮนด์ แบบขัดๆเขินๆ
ผมต้องพูด ไทย พูด
อิงกิด ปนกันมั่ว ช่วยสื่อสารให้นะ ไม่งั้น ไม่รู้เรื่องกัน สรุปเฮฮาปาร์ตี้
กันเสร็จ ผมก็ลามัน
กลับบอกว่าจะต้องไปที่อื่นอีก ไอ้ ณี มันบอกว่ามีไรขัดข้อง
หรือเอ็งอยากทำการค้าบอก ข้า ได้ เล้ยยย แองกิ้ววะ ณี
ถึงตอนที่กล่าวถึงเจ้า ณี ผมขออุทิศส่วนกุศลให้เพื่อนคนนี้ ด้วย
จากสถานการณ์ภาคใต้ มันโดนถล่มด้วยเอ็ม 16
ซะพรุนทั้งคัน
และตายด้วยปืนของมันเอง
คนยิงถล่ม มันเอาปืนที่มันพก กดใส่กระบาลมันอีกที
มันตายเพราะหางเลข เจือกทะลึ่งนั่งเป็นเพื่อนไปกับเจ้าพ่อ
ที่มีธุรกิจสีเทา
เลยตายสะ กลายเป็นสถานการณ์ผสมโรง จากธุรกิจ แต่ข่าวมันลง ว่าเป็นโจรใต้
โจรมันคงนึก กรู
ซวย อีกหละ มรึงยิงกันเรื่องส่วนตัว
กูโดนหางเลข
ไปแหล่งที่สอง ตำบล ป่าไร่ อำเภอนาประดู่ ปัตตานี
ด้านหลังวัดหลวงปู่ทวดเหยียบน้ำทะเลจืด น้านแหละ
ตอนนี้
ย้ายออกมาขึ้นกับอำเภอแม่ลานแล้ว ผมเข้าไปในหมู่บ้านกลางป่า
เอลี่ มันมองเลิกลั่ก มันจะพา กรูมาเชือดมั้ง มันคงนึกดังนั้น
ผมสังเกตุเห็นเหงื่อที่มือมันแตกพลั่กๆ เอลี่มันบอก
ตอนที่หนองจิกก็ว่า
เสียวแล้ว ผมบอกว่านั้นมันจิ๊บๆริมถนนหลวง อันนี้ในป่า แดนสีชมพูเชียว
มันบอกว่าเหมือน
แถวลูซอน ที่ฟิลิปินส์เลย แดนอาบูซายับเวลาไปทำงานไซท์ต้องนั่ง
ฮ. ไปนะ ไม่งั้นโดนสอย
ถึงบ้านวังกว้าง กลางป่า ห่างจาก ตัวถนนหลวงประมาณ
10กว่าโล ทางวิ่งหรอลูกรัง ครับ อย่าเรียกว่าลูกรัง คง
ต้องเรียกว่า ปู่รัง
มากกว่าลูกงี้บักเอ้บ ใหญ่ 80X80 ซม เอามาบดอัด ให้แน่น
บางครั้งก็โผล่เหลี่ยมขึ้นมาขับรถ
ต้องระวังเดวยางระเบิดกลางป่าบรรลัยเลย
อัซซาลามมุอาลัยกุม
ผมตะโกนไป ชาวบ้านลูกเล็กเด็กแดง วิ่งเข้าบ้านเรียบ ปิดประตูหมด
เมียโต๊ะครูโผล่หน้า
ออกมา ว่าอาลัยกุมสลาม
อ้าว โบ้ เองหรอ
มาๆๆ...มานั่งก่อน ผมบอกผมพาเพื่อน ฟิลิปปินส์หน้ายะลามา ด้วย ยะลา ภาษายาวี
หมายถึงคน
อีสานบ้านเรานะ เค้ารีบจัดแจง ปูเสื่อ หาน้ำหาท่ามาให้
ลูกสาวโตะครู รีบไปตะโกนบอกชาวบ้านว่า พี่โบ้ มาจาก บาก้อ... บาก้อ คือ
บางกอก หรือ กทม นะพี่น้อง เท่านั้น
แหละ นกกระจอกแตกรัง
มารุมหน้ารุมหลังกันเพียบ เอลี่ มัน หันหน้าหันหลังล่อกแล้ก มันคงป๊อด นะ
มันถามว่า
อะไรกัน ผมก็เลยเล่าให้ฟังว่า ผมเคยมาพัฒนาชาวบ้านแถวนี้
ยกระดับคุณภาพชีวิต เรื่องรายละเอียด ติดตาม ปี
หน้าครับ
อิอิ
มันพยักหน้า ผมบอกว่าไม่ต้องกลัว ใช้ หลัก 5 ประการที่บอกไว้เอลี่
มันพยักหน้าครานี้เอื้อมมือสลาม กะคนแถว
นั้น อย่าเคอะเขิน ชาวบ้านยื่นมือตอบ
มันยื่นมือให้สาว และหญิง ผมบอกว่าไม่ต้อง เค้าไม่ถูกเนื้อต้องตัวกัน ยกมือ
ตะเบะพอ สาว คริ คริ กันใหญ่ ไอ้นี่หน่าตามันหล่องะ
แต่มันหล่อน้อยกว่าพี่จิม....
มามา หมายถึงเมียโตะครู เมียภาษายาวี
เค้าเรียกว่า บินิง มามา ถามว่าไปไงมาไง ผมก็เล่าเหมือนเดิม แล้วฝากเนื้อ
ฝากตัว
ผมถามว่า บาบอ ไปไหน บาบอ คือโตะครู เค้าบอกว่าสอนหนังสือ อยู่บน บาแล บาแล คือ
อาศรมน้อยๆ
ไว้ใช้เรียนธรรม กัน ผมพยักหน้า แล้วผมบอกเอลี่ว่า ยูไปเปิดเอาขนม กะ
ฟุตบอลออกจากรถ มา สองลูกไป เร็ว
ใช้มันซะเลย
ถามว่าทำไมต้องใช้มัน
ผมต้องการให้มันเดินโชว์หุ่น เพื่อชาวบ้านจะได้จำมันได้ เวลามีปังหา
เค้าจะได้ช่วยถูก
หรือไม่ก็ไม่ทำร้ายมัน
มันแบกของพระรุงพะรังลงมา
มันมองเด็กๆที่ล้อมหน้าล้อมหลังมันอย่างหวาดๆ ผมกะ มามา อมยิ้ม รู้ว่ามันกลัว
นะ
ผมเอาขนมมาแจกเด็กๆ ผลไม้ให้มามา
เอาลูกฟุตบอลให้โรงเรียนบอกว่าให้เด็กๆเตะกัน ออกกำลังกาย
ถ้าผมยัง
อยู่และทำงานแถวใต้จะหาทางสนับสนุนให้ออกไปแข่งข้างนอก ชนะมาหน้าบานเชว
มามา มามา ค้อนปะหลับ
ปะเหลือก
มามา...หาอาหารบ้านป่าให้กิน แต่เริ่ดละ
ปลาทูสดชุบขมิ้นทอด บูดูบิลิห์ ผักสด ไข่เจียว ต้มผัก กับกระทิ สักพัก
บาบอ มา
ยิ้มใส่ กอด ผมจังหนับ แกตบหลังผมเบาๆบอกว่าชาวบ้านที่นี้คิดถึงผมมาก ผมหายกะโหลกไป
10 ปี
เชว เรากินข้าวด้วยกันแนะนำเอลีเรียบร้อย
กินจนอิ่มหนำ
มามา.....บอกว่าจะพาไปบ้านลูกเขยแกที่ยะรัง
เป็นอำเภอด้านหลังของนาประดู่ เขตติดต่อยะลา ลูกเขยแก มี
ปอเนาะอีกแห่งที่นั่น
เอาละขับรถทะเบียน กทม ซะด้วยกลางป่า ห่างออกไป 7-8 กิโล สนุกดีครับ
ไปถึงที่นั้นมา
มา... แนะนำ ลูกเขยของแก และเอลี่ บอกวัตถุประสงค์เสร็จเรียบร้อย
ฝากฝัง ผมก็งัดขนมกับฟุตบอลมาให้ ตาม
เคย
ผมก็นั่งโม้กับชาวบ้านและเอลี่
จนบ่ายแก่ๆ แล้วบอกมามา ว่า ต้องขอตัวกลับก่อนพรุ่งนี้มีงานเช้า มามา
บอกว่า
อ้าว นึกว่าจะค้างที่นี่ เตรียมอาหารไว้ให้แล้ว
เค้าทำที่บ้านลูกเขยนะใส่ปิ่นโตไว้ให้ ผมบอกงั้นดีเลย ขอคาบกลับละกัน มามา
บอกว่า ถ้าจะกลับรีบกลับเถอะ
เดี๋ยวค่ำอันตราย มามา บอกว่า กลางคืน
เค้ามองไม่เห็นหน้าเราเค้าไม่รู้หรอก เดี๋ยวโดนลูกหลง ครับๆๆมามา
รีบ
กลับเถอะเอลี่ ว่าแล้วกลับมาส่งมามา ที่ปอเนาะเดิม กลับเถอะเอลี่ผมพยักหน้า
มันบอกว่าชอบที่นี่ ไม่น่ากลัวอย่าง
ที่มันคิด ผมบอกว่าเป็นไง
ความจริงกับตามสื่อมันคนละเรื่องกันใช่ไหม
มาถึงตอนนี้ผมขออุทิศส่วนกุศล
ให้ลูกเขย มามา โดนถล่ม เหมือนกันเมื่อ 6 เดือนก่อน เรื่องที่แกรับซื้อน้ำยางนะ
แล้วแกนำชาวบ้านเลิกยาเสพติด
วันนั้นผมพาเอลี่กลับถึงหาดใหญ่ก็
สองทุ่มกว่า เหนื่อยจัง ผมถามเอลี่ รู้สึก อย่างไรกับ อาบูซายับ มันบอกว่า
อาจจะเป็นอย่างที่มันเห็นก็ได้
ทุกอย่างเป็นการเมืองและสื่อเท่านั้นที่หวังผลอะไรบางอย่าง
เอลี่...บอกว่าเรานอนพักกันตื่นนึงเดว
5 ทุ่ม ไปแรด กันต่อ ที่ผับ วันนี้นัดเพื่อนๆที่ทำเบสมือถือ ไว้หลายคน โอเช
เลยเอลี่
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น