*****************************************
พ่อ (ของ) JIMBO ……สอนลูก
JIMBO…..สอนลูกตนเอง
*****************************************
วันนี้พี่จิม...งานเยอะมากเตรียมงานออร์กาไนซ์
Jimbo Fanclub ครับ มีงานทำ Memories on TV การทำ
บาร์ชารตให้
ทางร้านและฝ่ายแสงสีเสียง ต้องมานั่งไฮไลท์โปรเซส ใครแฮนเดิลอะไร
เลยของดงานเขียนความ
แสบ..ของพี่จิมก่อง มาเขียนเรื่องจะว่าหนักก็หนัก
จะว่าเบาก็เบานะครับ มะเป็นอุตสาหกรรมต่อเนื่อง แน่นอน
ดั้ด ด้า ดี ด้า ดี
ดา.....รักแท้มันคืออะไร ? อะอะ อันนี้แบบวัยรุ่น ถ้าแบบวันรุ่นแรกแง้มฝาโลง ก็ต้อง
ใครหนอรัก
เราเท่าชีวี อ้าว ตบๆๆๆแมงโม้ ด่วน
พี่น้อง
พี่จิม.....ไปเข้าเรียนเตรียมประถม สมัยก่อนไม่มีอนุบาลนะ
เตรียมประถม คือ อนุบาล 3 เพื่อที่จะเข้า ป 1 พี่จิม มี
ปะป๋าที่ขับรถสุดเท่ห์
ปะป๋า ขับจากัวร์ XJ 4.8 ไปส่งให้เข้าเรียนที่โรงเรียนสุวกูล
เด่ยวนี้กลายเป็นสารศาสตร์ ไป
แระ เป็นเครืออัสสัมชัญ เท่ห์อิอ่าย
ปะป๋าควักตังค์มาจ่ายค่าเทอม 250 บาทในสมัยนั้น อิอิ เยอะนะครับ
แต่ความเท่ห์มันหมดไปหลังจากพี่จิมเรียนจบเตรียมประถม เข้าอัสสัมชัญธนบุรี
จนถึงทุกระดับชั้น เชื่อหรือไม่ว่า
พ่อผมไม่เคยส่งผมไปโรงเรียนตั้งแต่วันนั้นที่ตอนเตรียมประถม เปิดเทอมทุกครา
ต้องมีการมอบตัว ผมบอกปะป๋า
ว่า ป๋า ครูเค้าให้เอาผู้ปกครองไปด้วย
ปะป๋า..บอกว่าไม่ไป
ถ้าไม่มีผู้ปกครองหรือไม่มีปัญญาหาผู้ปกครองไม่ต้องเรียน
ไม่ว่ากิจกรรมใดๆพ่อไม่เคยไป
ผมนี้น้ำตาซึม พ่อบอกว่าอย่าสะเออะร้องไห้
ลูกผู้ชายร้องได้แม่ตาย กับลูกตายเท่านั้น กำลังใจหรอ อย่ามา
เรียกร้อง
สร้างเองสิ พ่อพูดคำนี้เสมอเวลารู้สึกแย่ เป็นลุกผู้ชายอะไร
แค่นี้มีลูกเมียจะพาครอบครัวรอดไหม
บินเดี่ยวครั้งแรกออกตลาดนั่งรถเมลย์
ป๋าไม่เคย ไกด์ให้เลย ป๋าบอกว่า ทางอยู่ที่ปากกับที่มือ ไปคิดเอง ไม่มีปัญญา
ให้มันหลงไปไม่ต้องกลับบ้าน ไปทำงานตามที่สั่งให้สำเร็จ
อายุครบ 17 -18
ไปทำบัตร ประชาชน ป๋าไปเป็นเพื่อนหน่อยสิครับ ไม่ไปไปจัดการเองเรื่องแค่นี้ทำไม่ได้
ไป
กราบตีนอำเภอนั้น
ตอนนั้นผมมีความรู้สึกไม่รัก ป๋าเลย ป๋า
ไม่รักเราหรือ บางครั้งเสียใจ ตัดพ้อกับตนเอง
วันหนึ่ง ป๋า พาไปโอเดียน
ไปร้านเพื่อน ป๋า บอกว่า ดูนั้นน้ำมันเครืองเลอะ ทำงานหนักไหม ผมพยักหน้า ป๋า
บอก
ว่าถ้าแก อยากเป็นอย่างนี้ไม่ต้องเรียน ป๋า ไม่ขัดศรัทธา ถ้าอยากเรียนจะส่ง
ถ้าไม่อยากเรียนเมือใดบอก ทันทีเลย ดู
ดู ป๋าผมสอนเดะ ผลักไสลูกจัง
ไม่รักลูกเลยจริงๆ
เจ็บป่วยหรือ มาบอกป๋า..ป๋า บอกว่า ไม่ใช่หมอ
บอกไปรักษาได้ไหม นู้น ไปหาหมอเองเลย ใจเสาะจริงๆ ลูกผู้ชาย
เกิดมาจับไม้ต้องแตก จับเหล็กต้องละลาย ไม่ได้เรื่องเลย น้าน
ว่าเข้าไป
เรียนจบ ป๋า ฝากงานให้หน่อย ...ครับ
ฉันให้ทรัพย์ทางปัญญามาแล้วจะให้ช่วยอะไรอีก เดินไปเลย บนถนน น้อค
ดอร์ เอา
เฮ้อ.....พ่อ เราช่างไม่เหมือน พ่อชาวบ้านเลยผับผ่าสิ
ผมเดินหางานทำหมดรองเท้าไปคู่นึงเชว เหนื่อยจังครับ เคาะประตูจนมือระบม
ยกมือไหว้ตั้งแต่ยาม แม่บ้าน ใคร
ก็ไม่รู้เป็นพันครั้ง
ทำงานได้สักพัก
อยากเป็นเถ้าแก่เอง ป๋า...ป๋า.... ลงทุนให้หน่อยครับ แกบอกฉันด้วยปากจะรู้ไหมเนี่ย
ไปเขียนมา
สมองฉันแก่แล้วไม่เกท น้าน ดูแก ซิ ป๋านะป๋า ช่างใจดำกับลูก เจงๆ
เขียนมาเสร็จ เอามาให้ป๋าดู เอาไรเขียนละเนี่ย
อ่านไม่เข้าใจวุ้ยส์
ไปเขียนมาใหม่ สิ ผมเขียนอย่างงี้ 3 รอบ เอามาให้ดู ป๋าบอกว่า อืม ดี
พัฒนามามากแล้ว
แล้วป๋า โอเค มั้ย ผมถาม ป๋าบอกว่า โอเคไรละ อ้าว
ไหนเป็นอย่างนั้นเขียนจนตาปูด ก็ ผมจะขอให้ป๋าช่วยไง ช่วย
แล้วไง อ้าว งองู
สองตัวเลยผม ไงครับ ป๋า..... ฉันบอกแกแล้วว่าฉันให้ทรัพย์ทางปัญญา จะเอาอะไรอีก
ผมงี้โกรธ
ป๋ามากๆ ไม่รักลูก เลย ถ้าเราเป็นพ่อ
คนเราจะไม่ทำแบบนี้
ป๋าบอกว่า แก เดินตามฉัน มาตั้งแต่ 7 ขวบ
แค่นี้มองไม่ออกหรือ ไปนอนคิดเอา ฉันไม่ชอบมีลูกไม่ใช้สมอง
สมองส่วนกลางมีไม่ใช้ มันจะทื่อเอา ป๋า พูดแค่นั้นก็ไม่สนใจเดินหนี
ปล่อยให้นายจิม..มึนตรึบ
ผมนอนคิดอยู่ 2 คืน กับคำพูด ของ ป๋า
และแล้วก็นึกออก ป๋ามีเพื่อนนี่หว่า ผมคว้าเลยครับสิ่งที่ผมเขียนให้ ป๋าดู
ไปหาบรรดาเพื่อนๆ ป๋า ผมก็อปปี้ไว้หลายฉบับ เอาให้ อา ให้ ลุง คนนั้นพิจรณา
บรรดาเพื่อน ป๋า บอกว่าขออ่าน
ดูก่อน อีก 2-3 วันมาขอคำตอบ
ปรึกษากันก่อนว่าโอเคมั้ย
2-3 ต่อมา ผมไปเอาคำตอบ เพื่อน ป๋า คนนั้น ช่วย
อันนี้ อีกคน ช่วยตรงนู้น ผมนึกในใจ คนอื่นยังช่วยเลย ป๋าเรา
ทำไมไม่ช่วยบ้างละ
ป๋าไม่รักลูก คนอื่นรักเรานะ
จนผมทำงาน ล่วงเลย ไป สอง ปี ผมไปเล่าเรื่อง
ป๋าใจร้าย ให้ เพื่อน ป๋า ฟัง เชื่อไหม เพื่อน ป๋า โกรธอย่างมาก ตบ
โตะลั่น
แล้วบอกว่าอย่าพูดอย่างนั้น ลำพังหน้าเอ็งหรือจะให้เครดิต คนที่เอ็งควรจะรักมากๆนะ
ป๋า ของแก ป๋าของ
แกให้อะไรแกมากมาย รวม ทั้งบอกกะพวกฉันว่า ช่วยๆหลานหน่อยนะ
มันจะได้แกร่ง
ผมงี้ล้มทั้งยืน น้ำตาไหลพราก นี่หรือสิ่งที่เราคิดมาตลอด
20กว่าปี ว่าพ่อไม่รัก ขอบคุณมากนะครับ ป่า ผมรัก ป๋า
ที่สุดในโลก
ทุกวันนี้ที่ผมมาได้ถึงขนาดนี้ เพราะ ป๋า สร้างความแกร่งให้ใขจผมเหมือนภูผา ป๋า
ให้ความมั่นใจกับ
ลูก ตลอดเวลา แต่เรามองไม่เห้นเอง ผมรีบกลับบ้าน
กอดป๋าแล้วร้องไห้ ขอโทษ ครับ ป๋า ป๋า บอกว่า ชีวิต คนเรา
ผิดได้เป็นพันครั้ง
ป๋า เอง อายุขนาดนี้ยังพลาดเลย คิดใหม่นะลูก วิชาความรู้ที่ป๋าให้
งัดมันออกมาสู้เพื่อตัวแก เอง
และครอบครัวแกนะ
ปล. ขณะเขียนอยู่นี้
พี่จิม....น้ำตาคลอเบ้านะ เรานะ บาป มากๆที่เกลียด โกรธ บุพการี
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น